Śnij o mnie - Paulina Remus

Paulina Remus
4 kwiecień 2023

Ten tekst przeczytasz w 24 minut

Rubieże Rzeczywistości 2 czyta Reda Haddad

Na Bibliotekarium prezentujemy opowiadanie Śnij o mnie, autorstwa Pauliny Remus.

Antologia jest plonem kolejnego konkursu literackiego ogłoszonego przez wydawnictwo Bibliotekarium. Trzdziestu trzech autorów, czterdzieści dziewięć opowiadań, trzy tematy wiodące: „Poszukiwacz snów” (opowiadania), „Nowy, wspaniały człowiek” (shorty), „Zegarmistrz świata” (shorty), słowo wstępne Wiktora Żwikiewicza i Marka Żelkowskiego. Ciekawostką jest możliwość wybrania przez kupującego jednej z dwóch okładek.

Fragment opowiadania:

Śnij o mnie - Paulina Remus

     Smok wyszczerzył kły. Widziałem, jak prężył muskuły pod warstwą
twardych jak diamenty łusek. Szykował się do ataku. Powoli
położyłem dłoń na rękojeści miecza, co nie uszło uwadze gada.
Buchnął parą z nozdrzy i w mgnieniu oka znalazł się przy mnie,
próbując rozedrzeć łapą moje gardło.
     Na szczęście byłem szybszy. Srebrna klinga zgrzytnęła przy
zderzeniu z pazurami potwora, udaremniając atak. Nim zdążył się
zorientować, zatopiłem ostrze w błoniastym skrzydle. Smok ryknął,
a do mnie dotarł odór krwi i zgnilizny. Zmarszczyłem nos,
z oczu pociekły łzy. Nagle poczułem, jak coś przebija się przez
kolczugę na moim boku. Odleciałem na kilka metrów. Zderzenie
z kamiennym podłożem okazało się być jeszcze bardziej bolesne
niż atak pazurem. Miecz wypadł mi z ręki.
     W oczach stanęły mi łzy, otarłem je szybko wierzchem dłoni,
by nie tracić ostrości wzroku. Bestia nieskutecznie próbowała
wznieść się do lotu. Zaryczała wściekle i ruszyła w moją stronę.
Ledwo zdołałem podnieść się na nogi. Wyciągnąłem sztylet zza
pasa. Energia buzowała w moich żyłach, a z rany nad biodrem
sączyła się krew. Starałem się ignorować ból i coraz mocniejsze
zawroty głowy.
     W końcu paszcza potwora znalazła się tuż przy mnie. Płynnym
ruchem usunąłem się jej z drogi, jednocześnie wbijając sztylet,
aż po samą rękojeść, w żółte oko. Byłem pewny, że dotarł do
mózgu. Bestia ryknęła po raz ostatni, po czym z łoskotem osunęła
się na ziemię.
Już nawet nie zależało mi na odzyskaniu broni. Czułem, jak
ulatuje ze mnie życie, ale musiałem dokończyć zadanie. Zerwałem
złoty klucz z szyi martwego gada. Pozostało mi tylko dojść
do wieży.
     Wspinałem się po kamiennych schodach, jakbym był w transie.
Po dotarciu na szczyt nawet nie pamiętałem przebytej drogi.
Włożyłem klucz do zamka. Przekręciłem. Zawiasy skrzypnęły
przeciągle; komnata stanęła przede mną otworem. Więcej nie
byłem w stanie zrobić. Osunąłem się na podłogę.
     Usłyszałem stukot obcasów. Czyjeś delikatne dłonie złapały
mnie za twarz. Ostatkiem sił rozchyliłem powieki. Moim oczom
ukazała się piękna dziewczyna, na czoło której opadała blond
grzywka. Po policzkach spływały jej łzy. Rozchyliła usta i wyszeptała:
– Maks, wstawaj, zaraz się spóźnimy!
Otworzyłem oczy; leżałem we własnym łóżku. Sara siedziała
tuż obok. Przetarłem rozespane oczy.
– O co ci chodzi…
Zacisnęła pomalowane na czerwono wargi.
– Mówię poważnie, Maks. Specjalnie się śpieszyłam, żeby
wpaść po ciebie i się nie spóźnić, a ty sobie drzemki robisz.
– Matko, daj już spokój. Muszę się przebrać, mogłabyś wyjść?
Prychnęła, ale posłusznie przeszła do kuchni. Usłyszałem,
jak włącza czajnik elektryczny. Szybko zmieniłem dres na czysty
t-shirt i czarne jeansy. Zerknąłem jeszcze w stronę biurka, gdzie
mogła leżeć jakaś biżuteria, ale znalezienie jej w stosie papierów
ze studiów zajęłoby godzinę, więc sobie odpuściłem. Na szczęście
na imprezach u Ewy wystarczyło wyglądać, jakby się nie było bezdomnym...