Narysuj rodzinę - Hanna Lejer

Hanna Lejer
7 lipiec 2023

Ten tekst przeczytasz w 32 minut

ANTOLOGIA 4 - Rubieże Rzeczywistości, czyta Reda Haddad

Na Bibliotekarium prezentujemy opowiadanie Narysuj rodzinę, autorstwa Hanna Lejer.

Antologia jest plonem kolejnego, czwartego konkursu literackiego ogłoszonego przez wydawnictwo Bibliotekarium.

Tym razem tematy przewodnie to: Kwantomatyka, Imiona wojny i Archaiczny klimat jutra.

Fragment opowiadania:

Narysuj rodzinę - Hanna Lejer

Sobota

Zmiana warty. Edmund czekał na nią jak na zbawienie. Powieki ciążyły mu nieznośnie, mundur zdawał się lepić do ciała, a nogi uginały się pod wiotczejącą, wychudzoną postacią. Zaraz ktoś przyjdzie. Zaraz przyjdzie świeży, rześki, trzeźwy, przyłoży swoje uważne ucho i bystre oko do gęstniejącej nocy. Jeszcze chwila, nim opadnie z sił ten, który stoi na straży już tak długo, tak dłu…

Co za nonsens! Edmund ocknął się ze snu pochrapując cicho, kiedy pomarszczona ręka opadła mu bezwładnie na stolik. Albo się śpi, albo się stoi na warcie. Żołnierskie wspomnienia wracały w niemal niezmąconej, binarnej postaci. Tylko kontury straciły nieco ostrość, kolory wyblakły nieznacznie, ale we śnie czy na
jawie – co za różnica? Wzrok już nie ten, a i słuch musiał się stępić, skoro nie obudzili go nadchodzący domownicy.
– Tato, jesteśmy! – zawołała od progu Marzena.
Edmund widział przez otwarte drzwi pokoju, jak jego córka zanosi do kuchni zakupy. Za nią szły jej dzieci. Wnuczka prawie biegła, pokrzykując coś o samochodowym radiu, a jej brat wlókł się, jak gdyby zmęczony całym tym rozgardiaszem. Tak bardzo się różnili.
– Natalko, bądź cicho! Piosenka już się skończyła, teraz pewnie grają coś innego. – Z kuchni dobiegł głos matki. – Włącz, jak chcesz.
...przyznał, że naukowcy są zgodni w kwestii ocieplenia klimatu. Tak gwałtowne zmiany można wyjaśnić jedynie działalnością człowieka. Członkowie PAN ostrzegają: czeka nas armage…

Klik!
...Don’t need reason, don’t need rhyme, ain’t nothin’ that I’d rather do…
– Patrz, co za kretyni! – Edmund z wysiłkiem podniósł się z fotela.
– Kto, tato? – Marzena postawiła na stole butelkę wody. – Powinieneś więcej pić.
– To nowość – żachnął się. – A twoja matka powtarzała wciąż: nie pij tyle! Co ja jestem, wielbłąd?
– Wielbłądy właśnie mało piją, tato.
– Straszą, że nam tu pustynia wyrośnie.
...Highway to hell! I’m on the highway to hell…
– Natalko, ścisz to radio, nie słyszę własnych myśli! – wrzasnęła Marzena.
– Już po polsku nie ma żadnych piosenek? – zapytał Edmund.
– Kiedyś walczono o to, żeby móc mówić po polsku, a teraz przyszła ta moda z Zachodu… i co to w ogóle za muzyka?
– Dobrze, niech się dzieci angielskiego uczą. Natalio! – Marzena wyszła, żeby przypomnieć córce, jak obsługuje się stare radio.
Edmund siedział jeszcze przez chwilę, po czym wstał z trudem i także udał się do kuchni.
Ze wzruszeniem popatrzył na dwie kobietki, tę, która tak szybko dorosła, i młodszą, rosnącą jak na drożdżach.
– Tato, jesteś głodny?
– Poczekam na obiad. A gdzie jest Adam?
– Tato, mówiłam ci, że Adam dzisiaj pracuje.
– W sobotę?
– Tak, ma spotkanie handlowe z klientem. Powinien niedługo wrócić. Kupiłam pizzę, mogę odgrzać ci już teraz, jak chcesz...