Na chwałę bogom - Piotr Niwa

Piotr Niwa
7 lipiec 2023

ANTOLOGIA 4 - Rubieże Rzeczywistości, czyta Reda Haddad

Na Bibliotekarium prezentujemy opowiadanie Na chwałę bogom, autorstwa Piotra Niwy.

Antologia jest plonem kolejnego, czwartego konkursu literackiego ogłoszonego przez wydawnictwo Bibliotekarium.

Tym razem tematy przewodnie to: Kwantomatyka, Imiona wojny i Archaiczny klimat jutra.

Fragment opowiadania:

Na chwałę bogom - Piotr Niwa

Pogoda nie zmieniała się już od bardzo dawna. Aleksandria pomimo granicy z morzem popadła w stagnację, wysoka temperatura, suche i ciężkie powietrze, którym z trudem się oddychało, przygniatały utrudzonych mieszkańców. Ci mniej zajęci jako pierwsi wyczuli nadchodzący deszcz. W końcu błękitne niebo rozdarła błyskawica, a grzmot zwrócił uwagę nawet pochłoniętych targowaniem handlarzy. Nad Aleksandrią pojawiły się czarne chmury, mrok szybko ogarnął stolicę.
Ze świątyni wyszedł kapłan i spojrzał na zebraną grupę ludzi.
Patrzyli w niebo, chcąc dziękować bogom za dar deszczu, ale czekali na kapłanów, bo ci mieli zwyczaj pierwsi zabierać głos w tak ważnych sprawach. Ogolony na łyso kapłan, nie patrząc na strażników, rzucił do nich:
– Prowadźcie mnie do królowej.
Królowa Kleopatra Berenika III wraz z najwyższym kapłanem i jednocześnie swoim zaufanym doradcą spacerowali po ogrodach pałacowych, kiedy zaskoczył ich grzmot i na krótki czas dziedziniec ogarnęła ciemność. Gdy już zaczęło się przejaśniać, wiekowy już, bo liczący czterdzieści dwa lata kapłan o poważnym wyrazie
twarzy kontynuował swoją wypowiedź.
– Pani – zaczął niepewnie – powinnaś współdzielić swoją władzę.
– Myślisz, że nie radzę sobie po śmierci ojca faraona?
– Nie, oczywiście, że nie. Jak bym śmiał, kochana pani – skłamał. – Lud królową wielbi, kocha! Myślałem jedynie o tym, by umocnić rządy. Rzymianie i Grecy panoszą się po naszej ziemi, chcą decydować za nas. To niedopuszczalne!
– Rozumiem cię, mój Nefetti. Również o tym myślałam. Chcę, żeby mój lud czuł się bezpiecznie w Egipcie. Dlatego też myślę o poślubienia Omara.
– Pani, ale to zwykły wojownik! Jako twój doradca muszę cię ostrzec – ściszył głos – to może mieć odwrotny skutek od zamie rzonego. Lud zamiast cieszyć się, że ma dwóch władców najpierw wzburzy się, a później rozpocznie się współzawodnictwo i wyścigi o względy królowej.
Kleopatra stanęła i popatrzyła zmrużonymi oczami na kapłana, ale ten bezczelnie kontynuował.
– Może nawet zacznie się buntować. Nastąpi jakiś przewrót.
Ludzie zaczną domagać się władzy na wzór rzymskiej republiki.
Rzymskiej republiki! – powtórzył dosadniej. – Proszę wybaczyć, ale jak już mówiłem, nie uważam tego kandydata za dobry wybór.
– W takim razie, co proponujesz? – Kleopatra zirytowała się.
– Wybranie sobie godniejszego kandydata, bardziej zaufanego i przede wszystkim kogoś z wyższego szczebla społecznego. Kogoś takiego jak... j… – urwał, widząc zbliżającego się strażnika.
– Pani… – Ukłonił się.
– Mów.
– Przybył kapłan najwyższej świątyni. Prosi o audiencję.
– Niech czeka w głównej sali. – Sługa ukłonił się raz jeszcze i odszedł. Kleopatra odwróciła się w stronę doradcy i spojrzała na niego uważnie.
– Omar jest dowódcą królewskiej armii. Faraon często go nagradzał za jego osiągnięcia i oddanie. Nie zapominaj o tym – rzekła i odeszła...